Filmrecensies

Fahrenheit 9/11

2024

Populair bij kinderen

Gezond verstand zegt:

leeftijd 16+ (ik)

' /> Controversiële docu heeft grafische beelden en geweld.

R
2004
120 minuten

Sparen Film beoordelen Delen Kijk of koop

Ouders zeggen:

leeftijd 16+ Gebaseerd op

Kinderen zeggen:

leeftijd 13+ Gebaseerd op 11 beoordelingen Profiteer nu

Zoeken naar streaming- en aankoopopties...

Common Sense is een non-profitorganisatie. Uw aankoop helpt ons onafhankelijk en reclamevrij te blijven.

maria en de bloem van de heks gezond verstand media

Heeft deze recensie iets gemist over diversiteit?

Onderzoek toont een verband aan tussen het gezonde gevoel van eigenwaarde van kinderen en positieve, diverse representaties in boeken, tv-shows en films. Wil je ons helpen hen te helpen?

Wat ouders moeten weten

Dat moeten ouders wetenFahrenheit 9/11is een documentaire van Michael Moore uit 2004 over de presidentsverkiezingen van 2000, de eerste termijn van George W. Bush als president, de gebeurtenissen van 11 september 2001 en de oorlog in Irak. De grafische nieuwsbeelden maken dit het beste voor volwassenen die de tijd hebben meegemaakt en volwassen tieners die nieuwsgierig zijn naar de tumultueuze beginjaren van de 21e eeuw in de Verenigde Staten. Conservatieve kijkers zullen boos worden door Moore's anti-Bush en anti-oorlog berichten, en het progressieve publiek zal ook boos zijn, maar meer voor de opfriscursus over wat een uitdagende en moeilijke tijd het was om links van het midden te zijn tijdens de eerste termijn van het polariserende presidentschap van W. Er zijn scènes met grafische nieuwsbeelden, waaronder grafische momenten uit 9/11 en de oorlog in Irak. In Irak bijvoorbeeld wordt het verkoolde, dode lichaam van een soldaat van de coalitie geslagen en vervolgens door een voertuig gesleept. Een dode baby gedood tijdens een bombardement wordt getoond; zo worden vrouwen getroffen door napalm. De ochtend van 11 september 2001 wordt in al te levendige details opnieuw beleefd, in beelden van de vliegtuigen die in het World Trade Center neerstorten, voetgangers die rennen voor hun leven. Naast het grafische geweld zijn er enkele intens emotionele momenten van dierbaren die rouwen om degenen die verloren zijn gegaan op 9/11 en in de oorlog in Irak. Er zijn ook beelden van een onthoofding in Saoedi-Arabië. Er is enige godslastering te horen, waaronder een scène waarin 'motherf----r' meerdere keren wordt herhaald. Deze film is bedoeld om sterke gevoelens op te roepen, dus of je het nu wel of niet eens bent met Moore's standpunt, weet dat je misschien met je familie wilt bespreken hoe hij materiaal selecteert en zijn argument opbouwt. Deze film is een sterk startpunt voor gezinnen om actuele gebeurtenissen te bespreken en om naar kinderen te luisteren terwijl ze hun politieke overtuigingen ontwikkelen.

Blijf op de hoogte van nieuwe beoordelingen.

Ontvang wekelijks volledige beoordelingen, beoordelingen en advies in uw inbox. Abonneren

gebruiker reviews

Ouders zeggen:
Kinderen zeggen:

Volwassen Geschreven door Lowe's man 10 mei 2014 leeftijd 15+

Michael Moore is ongegeneerd en openlijk partijdig, en hij gaat soms overboord in het proces. Dat gezegd hebbende, dit is een broodnodige film.... Rapporteer deze recensie Ouder van een 17-jarige Geschreven door Jesusrulz666 28 juli 2010 leeftijd 17+

Non-stop uit context media. Hij moet zijn feiten op een rijtje hebben. Rapporteer deze recensie

Voeg uw beoordeling toeAlles zien .

Tiener, 17 jaar oud Geschreven door Movie Nerd 45 13 mei 2018 leeftijd 16+

Gewelddadig en vooringenomen, maar ook goed gemaakt en tot nadenken stemmend

Michael Moore's documentaire Fahrenheit 9/11 uit 2004 gaat minder over de tragedie zelf, maar richt zich meer op de nasleep, de oorlog tegen het terrorisme en hoe het effect heeft... Lees verder Rapporteer deze recensie Tiener, 13 jaar oud Geschreven door hrstissiaopai 12 april 2013 leeftijd 9+

Geen zin om het te beschrijven.

Dit is de beste film ter wereld. Periode. Rapporteer deze recensie

Voeg uw beoordeling toeAlles zien 11 kinderrecensies .

Wat is het verhaal?

Filmmaker Michael Moore is gespecialiseerd in documentaires die meer op opiniestukken lijken dan op nieuwsverhalen. Hij gebruikt de techniek van het filmmaken om stelling te nemen, en hij houdt ervan om dingen op te zwepen. Deze keer neemt hij het op tegen de regering-Bush en de oorlog in Irak. FAHRENHEIT 9/11 is een woedende en ongegeneerde partijdige uitdaging, zowel voor de regering van George W. Bush als voor iedereen die accepteert wat hen wordt verteld zonder te vragen. Deze film gaat over de controversiële verkiezingen van 2000, de lange vakanties van Bush, zijn IQ en effectiviteit, en zijn banden met de Saoedi's. Moore stelt ook dat rijke oude blanke mensen arme jonge minderheidssoldaten sturen om te vechten en te sterven in Irak voor een oorlog die burgers doodt en die meer in het voordeel is van Amerikaanse bedrijfsbelangen dan nationale veiligheid of Iraakse vrijheid. Moore maakt zijn punt met een lawine van feiten, geintjes, goedkope shots, en vaak snauw, soms verontwaardigd commentaar. Hij presenteert een feit en versterkt het vervolgens met sitcom-achtige muziek en plaatst beelden naast elkaar waardoor de president en de leden van zijn regering dwaas of ineffectief lijken. Andere clips zijn oneerlijk genoeg om de film minder krachtig te maken.

Is het goed?

Een deel van de film is buitengewoon plezierig, maar een deel ervan is rommelig en sommige ondermijnen de kracht van de punten die Moore probeert te maken. Presidenten krijgen vragen over alle onderwerpen, wat ze ook doen, dus als president Bush op de golfbaan over terrorisme praat, is de implicatie dat hij een moderne Nero is overdreven. Dan zijn er momenten die misschien manipulatief zijn, maar toch onaantastbaar echt zijn. Een bezoek aan de moeder van een soldaat die in Irak is gesneuveld, is niet alleen ontroerend vanwege haar verlies, maar ook vanwege haar toewijding en haar idealen. De glimpen van vreselijk gewonde Iraakse burgers en soldaten aan beide kanten zijn schokkend, zoals het hoort. Minister van Defensie Donald Rumsfeld die de 'menselijkheid' van onze chirurgische aanvallen uitlegt en Bush in de hoop dat onze gevangengenomen soldaten net zo humaan zullen worden behandeld als wij de Iraakse gevangenen behandelen, zijn huiveringwekkend, zoals ze zouden moeten zijn.

Dan zijn er de handelsmerken van Moore: grappen maken over domme bureaucraten en hypocrieten. We ontmoeten congresleden die wegduiken wanneer hen wordt gevraagd of hun kinderen willen vechten in de oorlog waar ze voor hebben gestemd, en een lief klein groepje Fresno-vredesmensen die geïnfiltreerd zijn door een federale agent. Veel van het materiaal over het bestuur en de oorlog is al goed bekend bij mensen die het nieuws nauwlettend volgen. Maar verzameld als een dossier van complexe onderlinge relaties, belangenconflicten, onwetendheid en bruutheid, is het een verwoestende aanval.

Sommige kijkers zullen beledigd zijn. Anderen zullen het als een kans aangrijpen om na te denken over de manier waarop andere mediabronnen het verhaal vertellen.Fahrenheit 9/11is een krachtige film die gezien en beantwoord moet worden. We zullen over een generatie of langer niet weten of het juist was dat de VS Irak binnenvielen. Dat is de weg van de geschiedenis. Maar argumenten zoals die in deze film zullen ons niet alleen helpen goed na te denken over de onderwerpen die erin worden behandeld, maar ook over hoe we de informatie verzamelen en erop reageren die we nodig hebben om beslissingen te nemen over hoe verder te gaan.

Praat met je kinderen over...

Families kunnen praten over Irak, de presidentsverkiezingen van 2000, en hoe Moore filmische technieken zoals muziek, humor en het naast elkaar plaatsen van filmbeelden gebruikt om zijn punten inFahrenheit 9/11.
Welke overeenkomsten zie je tussen 2000-2004 en nu? Wat is anders?
In fictieve oorlogsfilms wordt oorlog vaak verheerlijkt en geromantiseerd, waarbij de werkelijke gruwelen van de oorlog worden gezuiverd en de lelijkheid van de strijd wordt gesuikerd. In die context, hoe dient Moore's gebruik van grafische oorlogsbeelden en diep emotioneel verdriet als contrapunt voor decennia van oorlogsfilms die bloedvergieten en lijden vermijden?