gov-civil-vilareal.ptDevil May Cry 5 is de beste B-film die een videogame is die er is
>Nadat Nero een handvol demonen van laag niveau heeft uitgeschakeld, baant Nero zich een weg door de met puin gevulde overblijfselen van een kerk naar een baasgevecht voordat iets buiten het scherm een ambulance naar hem toe hindert. Nero is (door geluk of ontwerp) perfect gepositioneerd om te worden opgeslokt door de zijdeur van het hulpverleningsvoertuig terwijl het over hem heen rolt. Hij stapt uit, ongedeerd, en loopt naar het kolossale beest dat het naar hem gooide en vraagt: 'Iemand een dokter bellen?'
Goliath, een gigantische demon die uit de hel oprees om de oppervlakte aan te vallen, flapt regel na regel dramatisch uit over Nero's offerbloed en koning van de onderwereld, terwijl Nero als reactie daarop de grappige oneliners spuwt. Het is een ontkoppeling die zowel leuk als frustrerend is, met precies de juiste hoeveelheid bloederig melodrama dat maakt Campcom's Devil May Cry serie wat het is .
Verdorie, Goliath schreeuwt zelfs 'motherf*****' als je hem in stukken snijdt. Het is zo schaamteloos dat het pijn doet.
Devil May Cry 5 , Capcom's nieuwste inzending in zijn hack-and-slash-serie na 10 sluimerende jaren, is de ultieme B-film die een videogame is geworden. Het vereist brutale, komisch slechte uitvoeringen en een over-the-top verhaal en combineert ze met verbluffende beelden, muziek en productiewaarden - iets wat eerdere afleveringen niet konden bereiken vanwege technologische beperkingen.
Devil May Cry 5 volgt Nero, V en Dante terwijl ze proberen een reeks mysterieuze demonaanvallen over de hele wereld op te lossen. Nero, van wie zijn demonische arm is opgelicht door een mysterieuze vreemdeling, jaagt ook op de persoon die hem heeft meegenomen. Dat is nog maar het topje van de ijsberg van Devil May Cry 's bochtige overlevering.
Krediet: Capcom
We hebben het niet over de B-films van vandaag (aangezien die term vaak wordt gebruikt om films met een laag budget te beschrijven met slechte uitvoeringen, effecten en productieontwerp). Devil May Cry 5 heeft beelden die er zo goed uitzien dat de ontwikkelaar beweert dat het gevoelens van de 'griezelige vallei' zal opwekken, zoals in het echt dat het oncomfortabel is om naar te kijken, met een soundtrack die ronduit geweldig is.
Films zoals Vliegtuig! (1980) en Het torenhoge vuur (1974) zette een trend op gang van producties met B-filmplots en dialogen waarvoor nog steeds enorme budgetten waren gereserveerd voor acteurs van beroemdheden en speciale effecten. Devil May Cry 5, met zijn slordige dialoog, enorm budget en overdreven ingewikkeld Grote problemen in Little China -achtig verhaal, past er precies in.
Het verschil tussen Devil May Cry en je typische B-film draait echter allemaal om intentie. B-films niet proberen om ingewikkelde of rommelige verhalen te hebben (er zijn er waarschijnlijk een paar die dat doen), onhandig acteren en een vreemd productieontwerp. Het is alleen zo dat, vaker wel dan niet, kleine productiebedrijven niet het budget of het talent hebben dat nodig is om alles te doen wat grotere studio's doen.
Devil May Cry ging doelbewust in een aantal van die richtingen - vooral als het gaat om de Engelse dialoog. Personages zoals Nico, Nero's wapenbouwer voor het besturen van een busje, en de mysterieuze V zijn wandelende stereotypen, en veel van de over-the-top stijl van de game is recht in je gezicht voor het grootste deel van de game.
Krediet: Capcom
Nadat Goliath bijvoorbeeld is verslagen, vraagt V Nero om hem te helpen de Qliphoth-demonenboom te vernietigen, een agrarische nachtmerrie die overal in de stad wortel schiet en honderden doodt door hun bloed af te tappen. Goliath vermeldt zelfs iets over het eten van de vrucht (die door bloedvergieten werd gekweekt) om de volgende koning van de onderwereld te worden. Het is een typische actieplot die op de lange termijn weinig zin heeft.
Dit alles werkt voor Devil May Cry 5 omdat de gevechten van de game ook ongegeneerd over-the-top zijn. Nero, V en Dante, de drie speelbare personages, verscheuren demonen met een lang arsenaal aan messen en geweren. Nero kan zijn duivelsbreker (punch line om precies te zijn) gebruiken om demonen zoals Goliath de lucht in te lanceren, terwijl V een demon-vogel kan gebruiken om bliksem neer te strijken op rare bug-demon-freaks. Het klinkt in het begin raar, maar voelt zo goed naast de wilde beelden.
Die belachelijk goede gevechten maken de B-filmelementen van het spel, hoewel opzettelijk, gemakkelijk om van te genieten. Het is niet zo raar om Nero de flauwste grappen ter wereld te zien maken nadat hij zijn zwaard door de buik van een of andere slungelige Magere Hein heeft gestoken. Als het verhaal wat melodramatisch was, Bovennatuurlijk verlossingsverhaal, dan zou het niet zo geweldig zijn om duizenden demonen in stukken te hakken - en niemand wil zich slecht voelen als demonen jagen, toch?
