gov-civil-vilareal.ptVolgende Cult Classic: A Cure for Wellness moet gekoesterd worden
>Filmstudio's houden niet van risico's nemen. Waarom zouden ze? Ze investeren grote hoeveelheden geld in een product en ze willen het maximale rendement op dat product. Iets riskant zal niet zo snel het deeg binnenhalen als iets veiligs en vertrouwds. Iets licht verteerbaars.
Dat is de reden waarom de meeste grote studiofilms allemaal zo pijnlijk vertrouwd zijn: ze volgen een beproefde formule, en vaker wel dan niet loont het in de kassa. Zelfs als de film in kwestie echt verschrikkelijk is. Dat is hoe we eindigen met zoveel vervolgen, zoveel superheldenfilms en zoveel superheldenvervolgen.
Het is dus een beetje een wonder dat een film als Een remedie voor wellness bestaat helemaal niet. Op de een of andere manier haalde Gore Verbinski 20th Century Fox over om een werk van wankele waanzin te verspreiden; een grote, gedurfde, verwarrende, bijna drie uur durende gothic horrorfilm met een groot budget en geen betaalbare sterren. Er is iets om te koesteren aan een enorme, onbeschaamd rare film die het niet eens lijkt te schelen als hij halverwege zijn publiek verliest.
In Genezing , Dane DeHaan is Lockhart, een jonge executive bij een broeierige, monolithische financiële dienstverlener genesteld in het hart van New York City waar het altijd regent. De CEO van het bedrijf is op mysterieuze wijze ondergedoken naar een wellnesscentrum ergens in de Zwitserse Alpen, en de partners van het bedrijf willen dat Lockhart hem gaat ophalen.
Tot op dit punt, Een remedie voor wellness lijkt gewoon weer een humeurige thriller, enigszins vergelijkbaar met Verbinski's regenachtige aqua-blauw getinte remake van De ring . Het is wanneer Lockhart het wellnesscentrum bereikt dat de film zichzelf onthult als iets totaal onlogisch. Het centrum is een prachtig, gotisch kasteel, uitgestrekt over een berghelling. Het ziet er op het eerste gezicht idyllisch uit, maar er is iets duidelijk mis met de oudere patiënten die in badjassen over het terrein dwalen en het niet zo behulpzame personeel dat Lockharts vragen over de locatie van de vermiste CEO afwijst.
Na een auto-ongeluk strandt Lockhart voor onbepaalde tijd in het kasteel, Een remedie voor wellness daalt af in glorieuze, icky verwarring. Een ziekelijke bleekheid bedekt alles en iedereen, tot het punt dat je het gevoel hebt dat als je te dicht bij het scherm komt, je iets zou kunnen vangen. De film speelt zich af in het heden, maar het interieur van het kasteel is gevangen in een soort time-warp waar de medische staf verouderde apparatuur gebruikt en niets eruit ziet alsof het is ontsmet.
En dan zijn er nog de palingen. Er zijn overal palingen Een remedie voor wellness , glibberend in de watervoorraad; de sensorische deprivatietank besmetten waar Lockhart in drijft; later door Lockharts keel geduwd. De palingen zijn representatief voor zowel ziekte als genezing; fallische wangedrochten die zich voeden met bloed en heen en weer schieten door de diepe, vochtige spleten van deze film.
Heeft dit allemaal zin? Nee, dat doet het niet. Bijna niets binnen Een remedie voor wellness heeft echt veel zin. Het overkoepelende complot betreft een mysterieuze dokter (Jason Isaacs) met een diep, duister geheim, en een sullig, bleek meisje (Mia Goth) die over het kasteelterrein dwaalt en Lockhart bij elke mysterieuze stap betovert. Verbinski brengt dit alles uiteindelijk samen in een conclusie waarbij personages hun eigen gezicht eraf scheuren, incest en een groot, alles verterend vuur.
Als je er iets van probeert te achterhalen, benader je de film verkeerd. Een remedie voor wellness is ongevoelig voor uw pogingen tot deconstructie. Het wil gewoon bestaan in al zijn glorieuze, gotische, productie-ontwerpglorie. Het is de bedoeling dat je door de heilige zalen walst, betoverd en verbijsterd door iedereen die te zien is.
Maar hoe zit het met de remedie? De remedie die de titel van de film belooft. De remedie die de dokters van het kasteel Lockhart blijven opdringen. Verbinski was geïnteresseerd in het onderzoeken van 'ziekte als vorm van absolutie'. 'Als je een briefje van de dokter hebt, ben je niet verantwoordelijk', legde de directeur uit. 'Weet je, het is de grote oplichterij, toch? Weet je, het gaat niet goed met je, maar er is een remedie. Dus je wordt gevangen in die lus. Zeggen, ik ben hier, maar er is hoop, toch? Dus je bloedt leeg met een innerlijk gevoel van, ik word beter, ik word beter, nog een paar weken, nog een paar weken. Het zijn lotus-eters. Of het is een opiaatinfuus.'
Een remedie voor wellness getankt aan de kassa. In de derde week van release werd het uit bijna 98 procent van de theaters gehaald. Iedereen had dit kunnen zien aankomen. Het publiek haast zich niet echt om Dane DeHaan-films te zien, en met niets herkenbaars voor het publiek -- geen superhelden, geen eerdere film in een franchise -- was zoiets groots en vreemds gedoemd te mislukken.
Maar uit dergelijke mislukkingen worden cultklassiekers geboren. Een remedie voor wellness is te mooi, te brutaal, te verdomd vreemd om voor altijd te vergeten. Het bestaat volledig op zijn eigen voorwaarden, zonder zich te bekommeren om de aantrekkingskracht op de massamarkt en licht verteerbare momenten. De gekte straalt van deze film af. Het ene moment vindt Lockhart een kamer vol comateuze mensen die in watertanks drijven; het volgende moment zit hij vastgebonden op een stoel en laten verplegers recht in zijn voortanden boren. Niets van dit alles lijkt verband te houden, maar toch bestaat het binnen een beklijvende droomlogica. Elke scène uit Een remedie voor wellness vloeit samen zoals een levendige nachtmerrie dat doet, waar locatie en landschap in een opwelling kunnen veranderen, maar de overweldigende angst altijd aanwezig blijft.
Een remedie voor wellness is het type film dat rijp is voor herontdekking. Het soort film dat een nieuw publiek vindt en kijkt, met open mond, zich afvragend hoe deze waanzin is ontstaan. Het soort film dat nieuwe toegewijden inspireert om hun vrienden op te winden, ademloos zeggend: 'Dit moet je zien, het is te gek.'
Verbinski, een filmmaker die blijkbaar veel slagkracht heeft om te maken piraten van de Caraïben , was in staat om dit vreemde beest te laten maken, zelfs na de mislukking die was De eenzame boswachter . Er valt iets te zeggen voor Verbinski's toewijding aan het rare. Na De eenzame boswachter fiasco, hij had gemakkelijk een mooie, veilige film kunnen maken om er weer bovenop te komen. Maar dat deed hij niet. Hij maakte een gothic-epos van 40 miljoen dollar over incest, paling en onorthodoxe tandheelkunde.
Er komt een dag dat steeds meer mensen dit bizarre juweeltje ontdekken en waarderen om al zijn mooie eigenaardigheden. Misschien ben jij die persoon zelfs wel. Je hebt niets te verliezen. Het is tijd om de remedie te krijgen.
