gov-civil-vilareal.ptSorry, Jurassic Park-achtervolgingsfans! Nieuwe studie vindt dat T-Rex niet bekend stond om zijn sprintvaardigheden
>Inmiddels hebben we ons allemaal gecommitteerd aan het geheugen van de wilde scène in 1993 Jurassic Park waar een razende Tyrannosaurus rex een gasaangedreven jeep op Isla Nublar achtervolgt, waarbij de zijspiegel van het voertuig aangeeft dat 'objecten in de spiegel dichterbij zijn dan ze lijken'.
Decennia lang was de consensus tussen paleontologen dat T. rex een snelle loper was en in staat was tot snelheden op de open grond tot 30 mijl per uur, wat bijna de sprintmodus is voor de gouden medaille-winnende Olympiër Usain Bolt.
Eerdere speculaties over de topsnelheid van T. rex concentreerden zich altijd op de massa, heuphoogte en paslengte van het wezen, aangegeven door gefossiliseerde voetafdrukken. Conservatieve schattingen concludeerden dat de loopsnelheid van het roofdier waarschijnlijk tussen 4,5 en 6,7 mijl per uur lag. Maar pomp de remmen, want die oudere cijfers zijn misschien wat aan de hoge kant.
Nu is er deze week een nieuw onderzoekspaper gepubliceerd in het online tijdschrift Royal Society Open Science negeert de obsessie met de stevige benen van T. rex door de cruciale rol van zijn elastische staart en het unieke zwaaien, de verticale beweging die het vertoont in digitale simulaties, te onderzoeken. Op basis van het bestuderen van nieuwe biomechanica, zijn de ambulante limieten van het beest sterk teruggebracht tot een trage 3 mijl per uur.
'Staarten van dinosaurussen waren op meerdere manieren van vitaal belang voor de manier waarop ze zich voortbewogen' lead author Pasha van Bijlert , een masterkandidaat die paleo-biomechanica studeert aan de Vrije Universiteit van Amsterdam, vertelde WordsSideKick.com. 'Het dient niet alleen als tegenwicht, de staart levert ook veel van de benodigde kracht om het lichaam naar voren te bewegen. Het doet dit door twee grote staartspieren - de caudofemorale spieren - die de benen bij elke stap naar achteren trekken.
'Deze combinatie - passieve ophanging terwijl ze actief zijn in de voortbeweging - is uniek voor dinosaurussen; er zijn tegenwoordig geen dieren meer met deze functie. Daarom waren we erg geïntrigeerd door zijn rol in de manier waarop T. rex zou hebben gelopen.'
Credit: Pasha A. van Bijlert, A. J. ‘Knoek’ van Soest, Anne S. Schulp
Kijkend hoe een T. rex-staart zwaait, wordt energie opgeslagen en vrijgegeven via een netwerk van rekbare ligamenten. Bij het bereiken van een ritmische zwaai bereikt het dikke aanhangsel een resonantie die 'natuurlijke frequentie' wordt genoemd en die kan worden gebruikt om de natuurlijke loopcadans van het dier te meten.
Om een uitgebreide geanimeerde simulatie te maken, scanden Van Bijlert en zijn collega's een volgroeid T. rex-skelet genaamd 'Trix' van het Naturalis Biodiversity Center in Nederland. Van daaruit benadrukten de onderzoekers markeringen op de goed bewaarde wervels die de bevestigingslocaties van de ligamenten aangaven om een werkbaar biomechanisch model van de staart te leveren. Voor de doeleinden van het onderzoek werd een vooraf bepaalde staplengte van 1,20 meter afgesproken.
'Het staartmodel geeft je een waarschijnlijke stapfrequentie/ritme voor T. rex, maar je moet ook weten hoeveel afstand het bij elke stap aflegt,' van Bijlert added . 'Ons basismodel had een voorkeursloopsnelheid van 2,86 mph. Afhankelijk van enkele aannames met betrekking tot de ligamenten en hoe de wervels draaien, krijg je iets langzamere of hogere snelheden van 1,79 tot 5,67 mph, maar over de hele linie zijn ze allemaal langzamer dan eerdere schattingen.'
TRIX - Credit: Dean Mouhtaropoulos/Getty Images
Er zijn nog enkele slepende vragen en variabelen waarmee rekening moet worden gehouden in deze simulatie die de impact van de spieren van de vleeseter en de zijdelingse staartbewegingen mogelijk niet adequaat aanpakt.
'Niemand bij zijn volle verstand heeft gedacht dat dinosaurussen perfect stijve staarten hadden (omhoog/omlaag of zij/zij), maar het is een verwaarloosd onderwerp voor voortbeweging geweest,' notities John Hutchinson , een professor in evolutionaire biomechanica aan het Royal Veterinary College in Hertfordshire, in de e-mail van WordsSideKick.com. 'Dus deze studie bestrijkt op een slimme manier nieuwe wegen met een origineel model.'
