gov-civil-vilareal.ptGunslinger Girl is een met bloed doordrenkte anime over hoe de moderne samenleving jonge meisjes in de steek laat
>Het is makkelijk, gegeven Geweerslinger Meisje' s uitgangspunt, om het af te doen als een fetisjistische poging tot de 'girls with guns'-trope. In het nabije Italië van de toekomst rekruteert een schaduworganisatie, de Social Welfare Agency genaamd, jonge meisjes om de toenemende trend in terrorisme tegen te gaan. De meisjes krijgen cyborg-lichamen en elite-training en worden vervolgens geacht missies uit te voeren waar elk SWAT- of SEAL-team trots op zou zijn. De officiële dvd-releases leunen trots in de trope, waarbij de boxsets zulke eyeroll-waardige titels krijgen als Gunslinger Girl Vol. 1; Kleine meisjes, grote wapens .
De show zelf overstijgt de fixatie van meisjes en wapens door de meisjes, hun oudere mannelijke begeleiders en hun wereld zo realistisch mogelijk af te beelden. Dit is een toekomst die absoluut zou kunnen gebeuren als terroristische bomaanslagen en sociale onrust meer gemeengoed worden. Hoewel de show ogenschijnlijk een spionagethriller is met lichte sci-fi-elementen, neigt de manier waarop de show zijn vrouwelijke personages verbeeldt sterk naar horror.
Het Agentschap speurt Europa af naar mogelijke rekruten en kiest alleen meisjes zonder echte toekomst. De meisjes kunnen wees zijn, lijden aan een terminale ziekte of zelfs in veel ergere omstandigheden terechtkomen. Triela wordt gered tijdens een onderzoek naar het maken en verspreiden van snuff-films. De meisjes krijgen door een groep oudere mannen versterkte lichamen en geavanceerde gevechtstraining. Deze mannen zijn meestal ex-politieagenten en ex-militairen wiens enige doel het is om hun tegenhangers om te vormen tot levende wapens. Toch moedigt het Agentschap hen aan om zich nog steeds als kleine meisjes te gedragen. Des te beter om onopgemerkt rond gevaarlijke situaties te sluipen. De ontkoppeling is een gruwelijke blik in hoe een door mannen gedomineerde samenleving jonge meisjes behandelt. Ze zijn nodig, maar ze zijn wegwerpbaar. Hun nut wordt alleen bewezen wanneer ervaren mannen ze naar hun zin vormen.
De mannelijke begeleiders ('fratello' of 'broer' in het Italiaans) krijgen carte blanche om hun meisjes te trainen en te behandelen zoals ze willen, en hun relatie weerspiegelt wat een patriarchale samenleving van jonge meisjes verwacht. Handler Jose beschouwt zijn aanklacht Henrietta als een surrogaatzus, ter vervanging van degene die hij verloor door een terroristische bomaanslag. Jose is dol op haar en Henrietta reageert met de grootste loyaliteit en liefde op zijn vriendelijkheid.
Als nieuwer lid van het team heeft Henrietta een zwakke greep op haar puberale gevoelens voor Jose. Jaloezie stijgt in haar op als ze voelt dat Jose wordt bedreigd. In de eerste aflevering is te zien hoe ze een missie uithaalt en bijna verpest omdat ze karakter verbreekt zodra ze aanneemt dat Jose in gevaar is. Henrietta's angst neemt toe wanneer Jose haar uitscheldt omdat ze de missie niet heeft gevolgd zoals gepland. Ze mag niet emotioneel zijn; ze is bedoeld om professioneel te zijn, en toch behandelt Jose haar nog steeds als een kind. Henrietta bekent aan de andere meisjes dat ze van Jose houdt, maar dat ze realistisch is in haar verwachtingen van een toekomst met hem. Ze weet dat het eenzijdig is, en toch is ze nog steeds bereid om hun partnerschap voort te zetten, want met Jose zijn is veel beter dan zonder hem te zijn. Hoe vaak moet een jonge vrouw 'genoegen nemen' met haar huidige omstandigheden?
Het partnerschap tussen Henrietta en Jose staat in schril contrast met het team van Elsa en haar handler Lauro. Elsa raakt verteerd door het idee dat ze dol is op iemand die nooit meer van haar zou kunnen houden. Haar verwachtingen over hoe ze moet worden behandeld als ze Henrietta en Jose samen ziet, zijn in strijd met haar afschuwelijke realiteit. Ze is slechts een wapen in Lauro's ogen, en ze zal nooit een heel persoon zijn die liefde verdient en in staat is. Dat besef gooit haar uit haar gehersenspoelde, loyale staat en ze vermoordt Lauro voordat ze ook zelfmoord pleegt. Allemaal vanwege onbeantwoorde liefde. Van meisjes wordt verwacht dat ze over-emotioneel zijn en handelen naar hun gevoelens, vaak ten koste van zichzelf en de objecten van hun genegenheid.
Een meisje, Claes, verliest haar begeleider Raballo bij een auto-ongeluk en wordt zo door de Agency een soort proefkonijn. De relatie van Claes met Raballo was zo krachtig dat het Agentschap geloofde dat ze niet goed zou kunnen samenwerken met een nieuwe begeleider. In plaats van een vaste relatie, wordt ze een soort melancholische geest die dag in dag uit door de meisjesslaapzaal rondwaart terwijl de anderen trainen of op missie zijn. Ze begrijpt dat ze haar geleider kwijt is, maar ze kan zich haar geleider ook niet meer herinneren. De reconditionering die de Agency aan alle meisjes geeft, verwijdert alle traumatische of intens emotionele herinneringen, wat een nadeel zou zijn voor hun altijd gewelddadige missies. Dus ze is de meeste van haar herinneringen met Raballo al vergeten. Als een jonge vrouw geen gezonde relatie kan hebben, wordt ze een oude vrijster, niet in staat om die eerste intense relatie opnieuw te creëren. Ondanks haar bewuste gebrek aan herinneringen, bekent Claes dat ze de hele tijd wil huilen, maar fysiek kan ze dat niet.
'Mijn hart loopt over van de tranen, maar ze komen gewoon niet uit mijn ogen. 's Nachts als ik slaap, vallen ze stilletjes op het kussen zonder dat ik het merk.'
Als teamlid Triela een operatie ondergaat, bekent een van de dokters in de operatiekamer haar verbazing dat ze huilt.
god van de oorlog: geest van sparta
'De cyborg. Het is aan het huilen.'
'Veeg ze maar weg', antwoordt een andere chirurg. 'Veeg de tranen weg, dat is normaal. Ze werpen ze soms in hun slaap af.'
Het zijn monsters, ontworpen voor één doel. Hoewel hun lichamen schreeuwen van angst, woede en angst, worden de meisjes ontmoedigd om hun emoties te tonen.
De meeste medewerkers van het Agency zijn, net als het operatieteam, onaangenaam nuchter over hun werk. De enigen die om het emotionele welzijn van de meisjes lijken te geven, zijn de vrouwelijke geheimagenten. Deze volwassen vrouwen voelen zich genoodzaakt om de meisjes te helpen navigeren door hun zich ontwikkelende gevoelens. Een vrouwelijke agent probeert zelfs wat gevoelige steun te geven aan Henrietta's verliefdheid op Jose, maar deze interacties zijn frustrerend kort. De vrouwelijke agenten worden er constant aan herinnerd dat de meisjes niet 'normaal' zijn en dat het tijdverspilling is om hen te helpen hun gevoelens te verwerken. Maar vrouwen moeten elkaar helpen omdat niemand anders dat doet.
De meisjes gaan met elkaar om zoals meisjes zouden en zouden moeten. Ze roddelen over elkaars neigingen. Ze houden van eten, lezen en tuinieren. Ze waarderen kunst en muziek. Ze zingen Beethovens Ode aan de Vreugde, een werk dat is gemaakt ter ere van het dierbare geschenk van al het leven op deze planeet. Ze zoeken hun eigen betekenis buiten hun bestaan als wapens. Ondanks de hersenspoeling, ondanks de behandeling, omarmen ze hun eigen ellendig korte leven (cyborgs leven niet erg lang), zelfs als hun kogels levens wegnemen.
Ze hebben een soort wreed agentschap. Ze mogen doen wat ze willen, zolang ze hun missies maar goed voltooien, een vrijheid gekocht met het bloed van hun slachtoffers, en het is de enige manier waarop ze zin in hun leven kunnen vinden. Volg de regels. Volg hun handlers. Volg wat de maatschappij je vertelt en je kunt doen wat je wilt met de rest van je tijd met je vriendinnen.
Gunslinger Girl is meer dan een actie-avontuur met meisjes met geweren. Het is een melancholisch gepieker over de aard van het bestaan, in het bijzonder van het jonge vrouwelijke bestaan. Wanneer de wereld om hen heen bloedt, moeten jonge vrouwen de tijd nemen om elkaar te steunen, vriendschappen te koesteren en na te denken over een realiteit buiten het zijn van een radertje in de machine.
