Ander

Avatar: The Last Airbender's Princess Yue en de cyclus van de opofferende vrouw

2024

Te midden van de atypische staat van quarantaine, de vrijlating van Avatar: The Last Airbender op Netflix heeft mij en andere fans van de serie iets vertrouwds gegeven om vast te houden. Bij het opnieuw bezoeken van deze favoriete jeugdshow van mij, zocht ik de verhaallijn van prinses Yue met duidelijkheid. Hoewel kort, komt het maar al te vertrouwd over; net als de erfenis van de vrouwen in mijn familie, spreekt prinses Yue over de aanleg van vrouwen die offers brengen.

Princess Yue is de dochter van Chief Arnook en zijn vrouw, een stamhoofd. In tegenstelling tot de andere baby's van de Noordelijke Waterstam, werd Yue niet huilend geboren. Ze was ziek en zwak bij de geboorte en kon nauwelijks haar ogen openen. Leden van de waterstam geloofden dat Yue voorbestemd was om te sterven. Verslagen, haar vader smeekte om de redding van zijn dochter voor de maan.

Toen mijn Nederlandse grootmoeder 9 was, werd haar vader toegewezen aan Indonesië als onderdeel van zijn baan bij de overheid. Zij en haar familie verhuisden naar de stad Padang, de hoofdstad van de provincie West-Sumatra. Niet lang na de verhuizing stierf haar moeder aan baarmoederhalskanker. Met de nieuwe afwezigheid van een moederfiguur en het gebrek aan bekendheid met een nieuw land, was aanpassen haar enige optie om te vechten voor wat er over was van haar toekomst en familie.

Terwijl Yue en Avatar De hoofdrolspelers Aang, Katara en Sokka kijken uit in de nachtelijke hemel, legt Yue uit over haar eigen relatie met de maan. 'Mijn vader smeekte de geesten om me te redden', herinnert ze zich aan de andere drie. 'Die nacht - onder de volle maan - bracht hij me naar de oase en zette me in de vijver. Mijn donkere haar werd wit. Ik opende mijn ogen en begon te huilen, en ze wisten dat ik zou leven. Daarom noemde mijn moeder me Yue. Voor de maan.'

Voordat mijn grootmoeder trouwde met mijn Indonesische grootvader, die moslim is, bekeerde ze zich van het christendom. Nadat ze Holland al had verlaten, vestigde haar bekering tot de islam het nieuwe leven dat ze spoedig zou opbouwen met de man van wie ze hield. Het was een opoffering van haar afkomst die alleen zij kon begrijpen. Het was een offer, niet alleen uit indirecte keuzes, maar ook uit belofte.

Om deze reden zie ik mijn grootmoeder als de maan van onze stamboom. In Avatar , zegt Yue, '[...] de maan was de eerste waterstuurder. Onze voorouders zagen hoe het de getijden duwde en trok, en leerden het zelf te doen.'

Als een maan herhaalt de cyclus zich.

Krediet: Nickelodeon

Mijn familie en ik emigreerden in 2007 van Indonesië naar de Verenigde Staten en lieten onze uitgebreide families achter, waaronder mijn grootmoeder. Toen mijn moeder de Amerikaanse douane op het vliegveld naderde, deed ze haar hoofddoek af en wiste de markering van haar moslimidentiteit. Ze was nonchalant, maar ik herinner me het zo helder als de blauwe zee.

'[In het Indonesisch:] Ik vond het oké', legde ze me onlangs nog telefonisch uit. 'Ik was op zoek naar 'veilig'. Ik voelde me niet onder druk gezet of gedwongen.' Hoewel ze vastbesloten was haar gevoelens voor de geest te halen, hoorde ik de trilling in haar stem. Ze klonk als water.

hoe bouw je een betere jongen?

'Ik voelde me schuldig', gaf ze toe. 'Soms word ik verdrietig als ik vrouwen zie die dapper genoeg zijn om in het openbaar een hoofddoek te dragen. Ik word er jaloers van.'

'Wat zegt papa?'

'Hij zegt: 'Wat maakt dat je je meer in vrede voelt - volg dat pad.'

Ik begrijp waar ze haar integriteit vandaan haalt. Door naar haar te luisteren en mijn grootmoeder in de overtuiging van mijn moeder te voelen, was het alsof ik getuige was van de beweging van de maan en de oceaan. Hierin zag ik de geesten van Tui en La.

Tui en La betekenen 'duwen en trekken', Spirit Koh, een van de meest deskundige geesten in de Avatar universum, vertelt Aang. 'En dat is altijd de aard van hun relatie geweest [...] Tui en La - jouw maan en oceaan - hebben altijd om elkaar heen gedraaid in een eeuwige dans. Ze houden elkaar in evenwicht, yin en yang.'

Gezien de anti-islamretoriek van Amerika na 9/11, deed mijn moeder op het vliegveld wat ze nodig achtte. Om Amerika vlot binnen te komen en zonder de religieuze vooringenomenheid van degenen die de macht hadden om onze toegang te accepteren of te weigeren, offerde ze een zichtbaar deel van zichzelf op, een tijdelijke overgave met de belofte van verzet.

Voordat we definitief naar de Verenigde Staten verhuisden, verhuisden we ook vaak over de Indonesische eilanden. Reizen was zinvol, niet alleen omdat het ons goede herinneringen opleverde, maar ook omdat we als een eenheid reisden. Mijn moeder droomde er altijd van om een gezin van vijf te hebben, dus ze had drie kinderen – ik de jongste. Als een nucleair Indonesisch gezin zou een verhuizing naar de Verenigde Staten ons in staat stellen het Amerikaanse succes te behalen. De aanpassing van het leven in Amerika veranderde echter onze positie als gezin, waardoor de perfecte gezinsmentaliteit van mijn moeder werd verbroken.

Krediet: Nickelodeon

In de finale van boek 1 van Avatar , valt de Vuurnatie de Noordelijke Waterstam binnen als onderdeel van hun grotere missie om de wereld over te nemen. Admiraal Zhao, leider van de Vuurnatie-marine, doodt de maangeest Tui, wiens fysieke vorm de witte koi-vis was. De Noordelijke Waterstam verliest zijn evenwicht en daardoor het vermogen om water te buigen.

Verhuizen als kind was niet zozeer een opoffering voor mij, maar de overgang wel. Mijn offer brak met de offers van de vrouwen voor mij. Mijn overgang voelde egoïstisch en destructief voor mijn familie.

Zich ervan bewust dat de kracht van de maan in haar is gebleven sinds haar vaders pleidooi, geeft Yue haar leven terug om Tui, de witte koi-vis, te redden. Yue's opoffering herstelt het evenwicht, zelfs ten koste van zichzelf. Maar Yue sterft niet - ze duikt weer op als de maangeest. Ze herinnert haar minnaar, Sokka, eraan: 'Ik zal altijd bij je zijn', voordat ze in de maan verdwijnt.

Vaak voel ik een familiale rouw van de persoon die ik ooit was. Mezelf opnieuw aan de wereld voorstellen en zeggen: 'Ik ben een meisje', doet geen afbreuk aan wie ik was en ben in de geest. Het opofferen van mijn verleden bevroor mijn familie in plaats van voortgedreven. Maar ijs is nog steeds een vorm van water en de tijd ontdooit.

Toen mijn vader mijn make-up weghaalde als een ontkenning van mijn vrouwelijkheid, zat ik op de stoep van ons huis. Een huis in Amerika, bewoond door moslimimmigranten, afstammeling van een interraciaal huwelijk. We zijn zo ver gekomen van waar we begonnen, maar het was alles waar ik nooit om had gevraagd. Mijn moeder stapte naar buiten om bij me te zitten en gaf me een biljet van $ 100.

'Ga nieuwe kopen,' glimlachte ze.

Mijn grootmoeder, moeder en ik hebben onze erfenissen opgeofferd over oceanen, religies en geslachten. De daad van opoffering kringelt zich van generatie op generatie af. Net als de maan gaan we opstaan. Net als de oceaan, gaan we van eb tot vloed.

Tegenwoordig vind ik het gemakkelijk om het naast elkaar bestaan van tegenstellingen te accepteren. Het accepteren van mijn leven als vrouw vereiste de afwijzing van wat mijn familie dacht dat ik zou moeten zijn. Als ik steeds meer van mijn moeder in mijn spiegelbeeld zie, is dat niet omdat we vrouwen zijn. Het is omdat we offeren. Ze begrijpt de onbaatzuchtigheid van overgave, en ik weet dat ze dat van haar eigen moeder heeft geleerd; te geven voor het oprapen, te verbergen voor de trots, te vergieten voor het ontspruiten. Deze dualiteit houdt de wereld draaiende.

Na Yue's offer beleed haar vader, opperhoofd Arnook, tegen Sokka terwijl ze naar de horizon van de maan staarden: 'De geesten gaven me een visioen toen Yue werd geboren. Ik zag een mooie dappere jonge vrouw de maangeest worden. Ik wist dat deze dag zou komen.'

'Je moet trots zijn,' antwoordt Sokka.