Maggie krijgt eindelijk haar face-off met Negan in The Walking Dead-strip
>Het is ondenkbaar welk effect een vrouw op haar kan hebben als ze ziet dat haar man wordt doodgeslagen met een met prikkeldraad omwikkelde honkbalknuppel. Het is even verontrustend om na te denken over wat die man met de met draad omwikkelde vleermuis ertoe heeft gebracht dat in de eerste plaats te doen.
Kan er ooit iets zijn dat lijkt op sluiting na zoiets gruwelijks? Het laatste nummer van De levende doden , op stands vandaag, probeert die vraag te beantwoorden.
Ook als je niet leest De levende doden strip, je mag de show bekijken. Zelfs als je dat niet doet, is de kans groot dat je iets hebt gehoord over 'Jeffrey Dean Morgan slaat sommige jongens dood met een knuppel.' Het is een beruchte scène uit de strip, het was berucht op televisie (bijgestaan door de 'wacht een lange tijd om erachter te komen wie er stierf' shenanigans), en het was een enorm keerpunt in de hele saga. Nummer 174 van de strip, getiteld 'A Solitary Life', brengt de zaak eindelijk tot rust.
Het eenzame leven van de titel wordt geleefd door Negan, jaren na de bloedige gebeurtenis. Hij is alleen, houdt van tuinieren, vloekt uitbundig en praat tegen een geïmproviseerd graf voor zijn overleden vrouw... totdat hij een nabijgelegen schuur gaat opruimen en ziet... een honkbalknuppel.
414 nummer
Hij heeft een lang gesprek bij het graf van zijn overleden vrouw over de vleermuis. Zijn oude Glenn-brain bashing bat, Lucille, is niet meer bij hem. Natuurlijk is Lucille ook de naam van zijn overleden vrouw. Raakt hij in paniek omdat hij de knuppel kwijt is, of is hij niet over zijn vrouw heen? Herinnert de vleermuis hem aan alle vreselijke dingen die hij heeft gedaan? Mogelijk zijn al deze dingen waar, maar het duurt niet lang of hij wikkelt de nieuwe vleermuis in prikkeldraad, dat klopt.
Op dat moment verschijnt Maggie met getrokken pistool.
Ze is daar met Dante aangekomen en ze zegt hem prompt dat hij buiten moet wachten. Maggie zorgt ervoor dat Negan zich herinnert wie ze is, en dat doet hij zeker. Hij herinnert zich ook zijn acties, zoals hij zegt: '... het is een luxe in deze wereld om spijt te hebben van de dingen die je hebt gedaan... om een rustig moment te hebben om de herinnering aan je acties je met afschuw te laten schrikken.'
Dan legt hij de echte kicker-- 'Het spijt me voor wat ik heb gedaan. Ik zal niet terugvechten.'
Maggie is, begrijpelijkerwijs, sprakeloos... maar heeft geen interesse in complotten voor sympathie. Dit is de man die haar man op brute wijze vermoordde in het bijzijn van haar, en zoals ze duidelijk maakt, is dat haar blijvende herinnering aan hem. Als ze aan Glenn denkt, denkt ze aan zijn geschreeuw en een bungelende oogbol. Negan is nog steeds onder vuur en maakt duidelijk dat hij niet geïnteresseerd is in sympathie en zegt:
john lont 3 gezond verstand media
'Pas toen Rick me de weg liet zien... dat we deze wereld echt beter kunnen maken... dat we niet hoeven te racen naar de bodem van wat de mensheid zou kunnen zijn om te overleven... dat ik begon te beseffen wat ik had gedaan. Mijn Lucille was dood... vrijwel iedereen van wie wie hield was waarschijnlijk dood... maar Glenn was jouw Lucille... nou, dat is een pijn die ik maar al te goed ken.'
Hij huilt ook om het laatste deel. Maggie is nog steeds niet helemaal overtuigd, en het idee om Negan dood te slaan met zijn nieuw ingepakte knuppel wordt zelfs overwogen (de cyclus van geweld voortzetten), maar uiteindelijk ziet Maggie dat Negan verbrijzeld is. Ze besluit hem niet te doden, en hij begint haar te smeken om er een eind aan te maken, terwijl hij haar pistool tegen zijn hoofd houdt omdat dat zoveel gemakkelijker zou zijn. Maggie laat hem echter niet de gemakkelijke weg kiezen. Ze besluit hem ermee te laten leven.
Maggie verlaat de schuur en lijkt net de hele beproeving opnieuw te hebben beleefd. Ze voegt zich weer bij Dante en zegt dat Negan '...het niet waard was'. Ze geeft Dante zelfs een onverwachte kus voordat ze haar paard pakt en hem vertelt dat het tijd is om naar huis te gaan.
Wat betreft Negan? Hij is nog steeds erg alleen en wiegt zijn nieuwe knuppel... voordat hij een vuur aansteekt en de knuppel erin gooit. Met het ultieme symbool van zijn slechtst mogelijke acties achter zich brandend, loopt hij weg met iets dat op vrede lijkt op zijn gezicht.
Voor een strip- (en televisie-)wereld vol kommer en kwel, is het een welkome afwisseling om een probleem te hebben dat vooral over hoop gaat. Hoop dat ja, de wereld wordt overspoeld met monsters, maar dat betekent niet dat we zelf monsters moeten worden. Zelfs als we dat al hebben gedaan worden monsters, misschien is er een kans dat we kunnen veranderen, en dat de cirkel van geweld soms kan worden doorbroken. De tv-show is nog een heel eind verwijderd van dit, dus het zal interessant zijn om te zien of en wanneer ze deze gebeurtenissen ooit zullen verslaan ... maar als ze dat doen, wordt het ongetwijfeld een krachtige aflevering.
De levende doden 174: 'A Solitary Life' is vanaf vandaag verkrijgbaar, met dank aan Image Comics.